Konstrukcja już od pierwszych modeli odznaczała się prostotą i bardzo łatwym dostępem do wszystkich jej elementów. Charakteryzuje się dwiema lub trzema cienkimi łopatami, które spotykają się u góry i na dole konstrukcji, na wzór litery C. Połączone są one pionowym wałem, który napędza generator. Z biegiem czasu powstawały różne modele turbiny wiatrowej Darrieusa, o zmienionych kształtach, najpopularniejszą jest H-Darrieus, która składa się z trzech łopat prostych, równoległych do osi obrotu.

Zasada działania tego typu turbiny jest stosunkowo prosta. W wyniku odpowiedniego ukształtowania profili łopat turbiny i wystawienia ich na działanie wiatru, powstaje siła nośna, która obraca wirnik z wałem. Następnie poprzez przekładnie która zwiększa obroty,w ruch wprawiany jest generator i rozpoczyna się produkcja energii elektrycznej. Na ogół w tego typu konstrukcjach stosuje się  generatory o magnesach trwałych (PMG). Uproszczony schemat zaprezentowany jest na rysunku poniżej.

Rys.1 Zasada działania Turbiny Darrierusa (wikipedia.org, Zdjęcie na licencji GNU FDL)
 

Generator i przekładnia tego typu konstrukcji na ogół umieszczane są na ziemi, dzięki czemu ewentualny serwis  w/w elementów jest znacznie ułatwiony. Niestety Turbina Darrierusa ma zasadniczą wadę – otóż na ogół początkowy moment obrotowy wirnika jest zbyt mały, aby wprawić urządzenie w ruch. Niezbędne w takim przypadku jest zastosowanie zewnętrznego źródła zasilania (mały silnik lub mikroturbina Savoniusa) w początkowym etapie uruchamiania.
 

Rys.2 Turbina Darrieusa w Kanadzie (źródło flickr.com, fot. Guillaume Paumier)

Do najbardziej znanych zastosowań turbiny Darrieusa zaliczamy tę na Wyspach Magdaleny położonych w Zatoce Świętego Wawrzyńca. To właśnie w Kanadzie znajdziemy najwięcej tych turbin, jednak pojedyncze ich konstrukcje dostępne są także na całym świecie (najczęściej małe przydomowe turbiny).